...en wij gaan het kopen! Althans: een appartement in het groene Rotterdamse Ommoord, op twee straten fietsen van de recreatiegebieden rondom de Rotte(meren) en de Zevenhuizer Plas. Volgens de koopovereenkomst betreft het de (deel-)gemeente Hillegersberg, dus we gaan nog op stand wonen ook

Inmiddels zijn we alweer een dikke maand in Nederland. Na zo\'n drie weken in het mooie Peru vlogen we op 28 april vanuit de hoofdstad Lima (via Miami en Londen) naar Amsterdam en waren we ruim 24 uur later weer ‘thuis\'. Dat wil zeggen: op ons eerste logeeradres in Nederland, want voorlopig zijn we weliswaar niet dakloos, maar nog steeds wel thuisloos. Maar dat laatste gaat dus binnenkort veranderen! Op 25 juni krijgen we de sleutel van ons nieuwe thuis, dat zich uit het oogpunt van studie en carrièremogelijkheden de komende jaren in Rotterdam zal bevinden. We kijken er naar uit en staan te popelen om onze mouwen op te stropen en aan de slag te gaan, want is een behoorlijke klusuitdaging. Gelukkig zijn wij niet vies van hard werken en vinden we het heerlijk om ons eigen stempel op een woning te drukken.

Maar eerst nog even terug naar Peru. Vorige keer schreven wij al over onze algemene indrukken, maar we delen ook graag nog wat meer details van onze reisroute met jullie.

Onze eerste stop was Arequipa, een mooie stad met een sfeervol historisch centrum. We bezochten de kathedraal met het bijbehorende museum en het heel bijzondere Santa Catalinaklooster, dat wel een dorp binnen de stad leek, omdat de ‘cellen\' (feitelijk woonhuizen) van de meestal rijke nonnen langs straatjes gelegen waren. In het museum Santury, waar het om onduidelijke reden slechts 16 graden was, bekeken we de kindmummies van de Inca\'s en een documentaire over de gecompliceerde expedities naar de op grote hoogte gelegen vindplaatsen daarvan. Daarna stond een driedaagse trekking in de Colca-Canyon, één van de diepste canyons ter wereld, op het programma. Voor dag en dauw (lees: 03.00 uur \'s morgens!) vertrokken we uit ons hostel, om precies op tijd te komen om de imposante condors te zien vliegen langs de bovenrand van de canyon. De condors zweven namelijk op de thermiek en die is het beste rond half tien \'s ochtends, als de canyon begint op te warmen door de zon. Daarna daalden we af, de canyon in, voor een mooie trekking langs kleine dorpjes en uitzichtpunten.

Over een pas van maar liefst 4800 m bereikten we, daarna, met de bus door naar Puno, een lelijke en oninteressante stad aan het Titicacameer. Het was daar hard werken voor onze harten, door de hoogte van zo\'n 3800 m, dus deden we het rustig aan met een tweedaagse boottocht naar een aantal eilanden in het meer. We bezochten de (erg toeristische, maar toch leuke) drijvende rieteilanden Uros en overnachtten in een eenvoudig guesthouse op Amantani. Onze gastvrouw, ‘mama\' Anselma, was een schattige dame en prima kokkin, die er knap uitzag in haar traditionele tenue. Op het hoogste punt van het eiland bezochten we de ruïnes van de Pachamama (maan-) tempel, vanwaar we ook een prachtig uitzicht hadden en genoten van de zonsondergang Minder gecharmeerd waren we van het ‘verkleedfeestje\' die avond, waarbij van ons verwacht werd dat we ons in traditionele kleren uitdosten en gingen dansen in het gemeenschapshuis van het dorp. Een evenement waar naar ons idee noch de inwoners noch de toeristen echt op zaten te wachten...
Het eiland Taquile was moderner dan we verwachtten, maar wel goed voor een mooie wandeling, breiende mannen en een heerlijke lunch van gebakken forel op een terras met uitzicht over het Titicacameer.
Vanuit Puno maakten we nog een uitstapje naar de Sillustani Torens, die dienden als (familie-)graven. Onderin de toren, toegankelijk door een kleine ingang op het oosten, werd een bijenkorfachtige tombe gemaakt, waarin de doden in foetushouding werden begraven. Vervolgens werd er een toren omheen gebouwd, waarvan de hoogste 12 meter is. Bij de torens waren ceremoniële plekken, die nog steeds worden gebruikt, om te bidden en te offeren. Er liepen een paar hippie-achtige figuren rond, die blijkbaar probeerden de mystieke Inca-energie tot zich te laten doordringen (op een wijze die zowel bij ons als bij de Indiaanse bewaker opgetrokken wenkbrauwen leidde...).

Met de Inka-Express, een toeristische bus met ‘museumstops\' onderweg, reisden we naar Cuzco. Met name de stop bij Raqchi, waar we de ruïnes van de Viracocha-tempel, een belangrijk heiligdom voor de Inca\'s, bezochten was interessant. Behalve de tempelruïne waren er (ruïnes van) een aantal grote huizen en opslagsilo\'s, waaruit we op konden maken dat Raqchi een belangrijk administratief- en handelscentrum was ten tijde van de Inca\'s. De 17e eeuwse Jezuïetenkerk in Andahuaylillas, met zijn prachtige fresco\'s, schilderijen, een altaar in goud, zilver en spiegels en een rijk gedecoreerd plafond, was eveneens de moeite waard.

In Cuzco gaven we een hoop geld uit aan toegangskaarten en aanpalende zaken. Daar hanteert men namelijk het systeem van passepartouts voor musea en kerken. Het vervelende is echter, dat je een passepartout voor de musea nodig hebt, één voor de kerken, en dan blijken er daarnaast nog ‘must-sees\' te zijn die niet onder de passepartouts vallen zodat je losse kaartjes moet aanschaffen. Ook de toegangskaarten voor Machu Picchu, die je vooraf moet kopen vanwege het beperkte aantal bezoekers dat per dag wordt toegelaten, kosten een vermogen en dan moet je er nog met de trein naartoe. Aangezien er geen vervoersalternatief is (behalve lopen, maar voor de meerdaagse tochten daarheen moet je ook belachelijk diep in de buidel tasten. Wij hoorden van een Amerikaanse studente dat zij $ 800,- (!) had betaald voor een vierdaagse wandeltocht...), wordt dat flink uitgenut, kortom...alles bij elkaar een paar honderd euro uitgegeven zonder ook maar één cultureel hoogtepunt van nabij te aanschouwen. Gelukkig konden we die ‘schade\' gedurende de dagen daarna inhalen en we genoten van het sightseeën in de mooie en sfeervolle stad, waar we talloze kunstschatten, de bijzondere architectuur en de schier onvermijdelijke optochten bewonderden.

Een absoluut hoogtepunt was onze trip naar Machu Picchu. Ondanks de prijzige treinkaartjes konden we onszelf met moeite in de krappe stoeltjes persen en met onze oren tussen onze knieën boemelden we richting Aguas Caliëntes, een gezellig dorp met bar slechte en veel te dure restaurants vlakbij Machu Picchu. Op de dag van ons bezoek aan de ruïnes troffen we schitterend weer en de ruïnes waren heel indrukwekkend. De ligging is prachtig, midden in de natuur met een grote puntige bergtop op de achtergrond van de stad, en we waren onder de indruk van de gecompliceerde bouwmethoden, waarbij de stenen zonder gebruik van cement naadloos op elkaar aansluiten. We bleven dus ook lang ‘rondhangen\' om ten volle te genieten van het schouwspel. Opmerkelijk is dat men vrij weinig weet van de Inca\'s en Machu Picchu en dat terwijl dit een bloeiende cultuur was ten tijde van de verovering door de Spanjaarden (die toch gewend waren veel zaken schriftelijk vast te leggen).

Met de nachtbus vertrokken we vanuit Cuzco, waar we vanuit Machu Picchu naar terugkeerden, naar Nazca, om daar de beroemde Nazcalijnen te bewonderen. Ook van het ontstaan en het doel van de Nazcalijnen is veel onbekend, maar het vanuit een piepklein vliegtuigje bekijken van de grote figuren, die door oude beschavingen in de woestijn ‘getekend\' zijn, was bijzonder. Ook bezochten we het Chauchilla kerkhof, waar mummies nog in hun oorspronkelijke woestijngraven liggen. De foto\'s hebben jullie al eerder op deze site kunnen bekijken.

Langs de kust maakten we nog een boottochtje naar de Islas Ballestas, een natuurreservaat met talloze vogels (waaronder Peruviaanse Jan van Genten, aalscholvers en Incasterns) en een aantal zeeleeuwen en pinguïns. De boot kwam erg dichtbij, dus we konden alles goed zien. Vroeger werd er guano (vogelpoep) ‘geoogst\' op de eilanden, nu mag dat i.v.m. de vogelbescherming nog maar eens in de 7 jaar. Onze (door)reis naar Lima verliep niet over rozen: tot onze verbazing (en ergernis) bleek de door ons geboekte bus niet te rijden vanwege een protestdemonstratie in een plaats onderweg. Aangezien deze van tevoren was aangekondigd waren alle ritten na een bepaald tijdstip geannuleerd, waaronder ook de onze, ondanks dat deze ruim voor dat bewuste tijdstip zou gaan. Dat was blijkbaar geen beletsel geweest om ons toch de kaartjes te verkopen. De gewone bussen (niet voor toeristen) reden gelukkig nog wel en, nadat we met enige moeite ons geld terug hadden gekregen, we haasten ons dus naar de bushalte. We slaagden er in één van de laatste bussen te pakken en bereikten vervolgens zonder problemen Lima.

Na het mooie Cuzco vonden we Lima niet erg bijzonder, maar mogelijk had dat ook te maken met het feit, dat we gevoelsmatig aan onze thuisreis waren begonnen. Da\'s altijd het nadeel van een laatste reisbestemming. Dan ben je aan het ‘aftellen\'. Desondanks genoten we enorm van het schitterende museum Larco, een privémuseum met een prachtige collectie antieke Peruviaanse objecten uit opgravingen door de stichter van het museum. Naast dat de objecten van een kwaliteit waren, die we niet eerder zagen op onze reis, was ook de wijze van tentoonstellen zeer professioneel en was er veel goede achtergrondinformatie beschikbaar. Chapeau voor Larco dus en een dikke tip voor reislustigen, die plannen hebben om naar Peru te gaan! Zelfs het museumrestaurant, dat aan een mooie bloemrijke tuin ligt, was de moeite en een waardige afsluiting van onze reis door Peru en de rest van Zuid-Amerika.

En nu is de cirkel weer rond. Ondanks eerdere plannen om met onze caravan nog Europa in te trekken, hebben we besloten aan de slag te gaan met onze toekomst, in de zin van wonen en werken. Op de kop af een jaar na de overdracht van onze ‘oude\' huis in Huijbergen, zitten we binnenkort (weer op 25 juni!) bij de notaris om daar de sleutel van ons nieuwe thuis in ontvangst te nemen. Na een jaar van verwonderen, bewonderen, genieten en ervaren gaan we nu weer bouwen: bouwen aan onze toekomst, waarin we hopen nog vele mooie en indrukwekkende reizen te mogen maken!

Het was ons een genoegen om onze ervaringen met jullie te delen en we hebben genoten van jullie reacties op onze verhalen en foto\'s. Er is niets zo mooi als sámen reizen...

Liefs, Roland en Barbara