In China hadden we genoeg aan een half woord en een, gevoelsmatig vage, afspraak om te komen waar we zijn moesten. Zelfs op onorthodoxe manieren als door een taxi ergens langs de snelweg afgezet worden, waar dan vijf minuten later een bus stopt waarvan de chauffeur op onze naam gereserveerde buskaartjes bij zich heeft. In India leerden we te vertrouwen op het ingewikkelde systeem van treinquota, die altijd wel een oplossing boden bij uitverkochte treinen. Maar in Zuid-Amerika blijkt het allemaal ietsje anders te werken...

Het begon met onze buskaartjes van El Chalten naar Calafate. Die hadden we, zoals wel vaker, via het hostel gekocht. Je ontvangt dan een voucher die je bij het busstation moet omwisselen voor de feitelijke buskaartjes, waarop de tijd en je zitplaatsen vermeld staan. Wij hadden kaartjes gekocht (en dat stond ook op de voucher) voor 8.00 uur \'s morgens, omdat we \'s middags in El Calafate de bus naar Bariloche moesten hebben. Bij aankomst op het busstation bleek echter, dat het hostel een fout had gemaakt bij het doorgeven van de gegevens: ze hadden ons geboekt voor de middagbus. Omruilen kon niet, want de bus van 8.00 uur was inmiddels vol. Kortom, nieuwe kaartjes bij een andere busmaatschappij, die gelukkig nog wel plaats had om 8.00 uur, en dubbele kosten. Een poging om te reclameren bij het hostel liep op niets uit: hadden we de oorspronkelijke kaartjes maar moeten annuleren. Beetje jammer dat niemand ons op die mogelijkheid had gewezen...

Nadat we in Puerto Montt onze huurauto hadden opgehaald, zetten we koers richting Chiloé. Met de pont staken we de zeestraat naar het eiland over en reden naar het stadje Ancud, ons reisdoel voor die dag. Met het gemak van een huurauto in het vooruitzicht hadden we, anders dan we normaal gesproken doen, besloten niet vooraf via internet een hostel te boeken maar nu eens te experimenteren met het reizen op de bonnefooi, zoals ‘echte backpackers\' doen: bij diverse hostels langs gaan, kamers bekijken, prijzen vergelijken en dan pas kiezen. Je moet alles een keer proberen nietwaar? En inderdaad: je moet alles één keer proberen. Het beviel slecht. Mij althans, want Roland heeft meer geduld en vertrouwen dat dingen goed komen dan ik. Nadat we bij het eerste hostel alleen nog een kamer met een minitwijfelaar konden krijgen, bij het tweede hostel de enig beschikbare kamer onder onze neus aan een ander werd vergeven terwijl wij bij de auto stonden te beslissen en de dame van het ‘VVV\' tevergeefs een paar andere (betaalbare) adressen had geprobeerd, was mijn bonnefooi ver te zoeken! Natuurlijk kwam het, zoals uiteindelijk altijd, nog goed (heel goed zelfs, want toen we toch maar voor de minitwijfelaar gingen bleek daar weliswaar al een ander in te liggen, maar wij kregen vervolgens een royale ‘driepersoonskamer voor de prijs van twee\'), maar de stress die dit na een late aankomst op Chiloé opleverde was niet erg aangenaam.

Soms komt het niet goed. Via e-mail nam Roland vanuit Ancud contact op met een aanbieder van vliegvisexcursies in Puerto Varas, vlakbij Puerto Montt in het merengebied. Daar zouden we immers op de terugweg van Chiloé weer langs komen en hij wilde steeds al een kennis maken met deze manier van vissen. Al snel kreeg hij antwoord: ja hoor, een excursie van een halve dag op de gewenste datum was mogelijk, tijd en plaats werden afgesproken en de afspraak was bezegeld. Dus (via internet) een overnachting geregeld in Puerto Varas en iedereen blij: Roland met het vooruitzicht op zijn visuitje en ik met de zekerheid van een leuk hostel. Het zegel bleek echter niet lang te plakken... Dezelfde avond kwam er een mailtje van de visser: helaas, de excursie werd geannuleerd. Het plaatselijke ‘VVV\' had namelijk een dagexcursie geboekt en nu zat hij vol. Graag tot de volgende keer. Tja... daar zit je dan: geen excursie en wel een hostelovernachting (die je niet meer kosteloos kunt annuleren) in een plaats waar je verder niets te zoeken hebt. Daar mag je best een uurtje chagrijnig van worden. Inmiddels heeft hij overigens een geslaagde vistuitje achter de rug, bij een andere visser uiteraard!

Soms lijkt het alleen maar of het niet goed komt. Na de tussenstop in Puerto Varas togen we naar Pucon, een toeristische maar heel gezellige vakantieplaats aan de voet van de Villaricavulkaan. Via een online reserveringsformulier hadden we ons aangemeld voor de beklimming van de vulkaan, de dag na onze aankomst in Pucon. De weersverwachting voor die dag was namelijk top (dergelijke excursies worden geregeld afgelast als het te hard waait of het te slecht weer is op de berg). Via e-mail hadden we nog wat aanvullende gegevens doorgeven en we moesten op de dag van aankomst langs het kantoor van de organisator van de excursie, om de benodigde uitrusting (schoenen, kleding, etc.) te passen. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat wij ons hadden gemeld, begon de jongen achter de balie wat moeilijk te kijken, want hij kon onze naam niet vinden op de lijst. Toen wij uitlegden dat via e-mail een en ander geregeld was, ging hij nog moeilijker kijken en begon druk te scrollen door de mailbox. Vervolgens kwam hij met een vaag verhaal dat de excursie al vol zat toen wij onze gegevens hadden gemaild en dat hij ons daarom geen bevestiging van de boeking had gestuurd...ja, ja. Een snelle blik op het beeldscherm deed ons eerder vermoeden dat ‘iemand\' had zitten blunderen en onze e-mail helemaal niet had gelezen, maar ja: daar schoten we weinig mee op. Een telefoontje naar de baas van het spulletje mocht niet baten: vol was vol. Uiteraard waren wij welkom om een dag later deel te nemen, maar dan ging het wel ‘een beetje waaien\'. Op dat moment, terwijl de rook al zowat uit onze oren kwam van frustratie, greep een collega in. Zij bood aan contact op te nemen met een concullega, die even goed bekend stond als zij (dat klopte, want dat hadden we al in de Lonely Planet gelezen), om te kijken of die nog plaats had. En gelukkig, dat was het geval. Zij reserveerde direct plaatsen voor ons en vervolgens meldden wij ons daar om alsnog schoenen, jassen, broeken en andere uitrusting te passen voor de excursie.
De beklimming van de Villarica was super! Hoewel de klim heel steil en daardoor zwaar was, vooral het laatste stuk op stijgijzers door de sneeuw, was het een heel bijzondere ervaring om in een rokende vulkaankrater te kunnen turen. En nog leuker om daarna, gewoon op je achterste, door de sneeuw het hele eind weer naar beneden te roetsjen! Alles met geweldig uitzicht natuurlijk.

En soms komt er helemaal niets. We maakten ons al een poosje zorgen over ons budget. Het geld lijkt hier, in tegenstelling tot in Azië, als sneeuw voor de zon te verdwijnen en soms lijkt het wel of we iedere dag het maximale bedrag staan te pinnen. Anders dan in Azië zijn de bezienswaardigheden of ‘things to do\' hier vaak alleen via georganiseerde tours te bereiken of uit te voeren. En aangezien het hier nog hoogseizoen was, betaalden we voor iedere excursie de hoofdprijs. De beklimming van de Villarica, bijvoorbeeld, kostte ons zo\'n slordige € 160,-. Dat is veel als je low-budget probeert te reizen. Kortom: tijd voor ‘rijp beraad\' over het vervolg van onze reis, om te voorkomen dat we bankroet terugkeren eind april. Na een flinke dosis huis- en rekenwerk, kwamen we tot de conclusie dat de attracties, die nog in het verschiet lagen, vaker met het OV of de benenwagen te bereiken waren en daarmee tegen flink lagere kosten dan we tot nu toe hadden gehad. Ook verwachtten we dat de prijzen van hostels wat zouden dalen, aangezien afgelopen maandag de scholen weer begonnen zijn, na de zomervakantie hier. Dus: zuinigheid met vlijt blijft het devies, maar financiële noodscenario\'s (zoals eventueel eerder terugkeren naar huis) zijn niet aan de orde. Aan de slag dus met het maken van een gedetailleerde reisplanning. Immers: hoe eerder je boekt, hoe meer keuze er nog is in de goedkope accommodatie.
Bij het busstation hadden we gecheckt (en gedubbelcheckt) op welke data bepaalde bussen reden en op basis van die informatie maakten we de planning en boekten we de hostels. Het kost even wat tijd, maar dan heb je ook wat! Of toch niet? Vanmiddag meldden we ons opnieuw op het busstation om naar Santiago te gaan. En wat schetst onze verbazing? Op de datum (over anderhalve week), die we eerder gecheckt en gedubbelcheckt hadden... rijdt er geen bus naar de door ons gewenste bestemming. Nadat we ons door drie verschillende medewerkers hadden laten overtuigen, kochten we uiteindelijk maar kaartjes voor een andere datum. En dus hebben we nu weer huiswerk, want we moeten de boekingen voor de inmiddels gereserveerde accommodatie weer wijzigen. Zucht... Gelukkig kan dat tegenwoordig allemaal heel eenvoudig, via internet, maar we worden er wel een beetje moe van!

Tja, en dat iemand in Florida vindt dat hij met onze creditcardgegevens zijn boodschappen moet afrekenen en zijn auto vol moet tanken: daar werden we ook niet blij van. Gelukkig was het veiligheidssysteem van die goeie ouwe Rabobank perfect en kregen wij al bericht van vermoedelijk misbruik voordat we zelf iets in de gaten hadden. Met een telefoontje en wat mailtjes was het opgelost: het geld (gelukkig maar een paar tientjes) staat alweer terug op onze rekening en een nieuwe creditcard ligt thuis klaar. Gelukkig wedden wij nooit op één paard en hebben we nog een andere creditcard bij ons. Niettemin zijn het van die momenten dat de moed en reislust je even in de schoenen zinkt, als je een aantal van dit soort ‘akkefietjes\' achter elkaar hebt. Totdat je weer een schitterende wandeling naar, bijvoorbeeld, de Crater Navidad maakt en je gegrepen wordt door het bijzondere landschap, of de hartelijkste hostelgastvrouw van de afgelopen acht maanden treft in Valparaiso (die zonder morren een al geboekte nacht in haar eigen hostel annuleert en in plaats daarvan een ander hostel in Santiago voor ons regelde, omdat we anders niet op tijd op het vliegveld konden zijn voor onze vlucht naar Paaseiland). Dan stap je daarna toch maar weer midden op de snelweg uit de bus en dan staat er, zoals afgesproken, een(schat van een) taxichauffeur al naar je te zwaaien om je naar zijn huis vlakbij de luchthaven te brengen. Als je dan ook nog door zijn vrouw ontvangen wordt met een Chileense welkomstkus, zoals hier gebruikelijk onder vrienden, en een kopje thee, dan is de reislust weer terug.
Niettemin moet gezegd dat Chili en Argentinië in ons op geen stukken na zo verwonderen zoals Azië. De natuur is hier schitterend en op veel plekken bijzonder, maar het feest der herkenning (zie vorige blog) en de minder kleurrijke mensen, in ieder geval wat hun uiterlijk betreft, leiden ook tot minder fascinatie. Het reizen voelt hier meer als op vakantie zijn dan als de wereld ontdekken. Waarover wij overigens niet klagen... Voor de komende week staat het mysterieuze Paaseiland op het programma: wij laten ons verrassen!