Met de ontdekking dat er USD 60,- uit onze hotelkamer was verdwenen, namen we afscheid van Chili. Weggenomen uit onze 3-sterren hotelsafe nota bene! Eerder die week, toen wij in het hotel aankwamen, moest de code van de safe worden gereset, omdat de gebruiksaanwijzing (die op de wand geplakt zat) bij een ouder type kluisje bleek te horen en dus niet meer van toepassing was. Bij gebrek aan een actuele gebruiksaanwijzing lieten we het maar zo. Met dit als resultaat. Jammer.

Terugkijkend op 2 maanden Chili en Argentinië hebben we veel gezien: prachtig en heel gevarieerd landschap, leuke steden, mooie musea en het bijzondere Paaseiland.
In het zuidelijke Patagonië werden we aangenaam verrast door de gezelligheid aan de ontbijttafels in de kleine B&B\'s, waaraan we reizigers uit alle windstreken troffen en reiservaringen en tips uitwisselden. We wandelden dagenlang door schitterende natuur, zagen kenmerkende rotsformaties, gletsjers en reisden honderden kilometers met bussen door desolaat en door wind geteisterd landschap.
Noordelijker genoten we van het weelderige groen in de bergen rondom Bariloche en het merengebied van Chili. We maakten, soms van heel dichtbij, kennis met vulkanen in allerlei gedaanten, verbaasden ons in onze huurauto over de vele wegwerkzaamheden en de lange, lange rijen bij de benzinepompen (terwijl van schaarste toch geen sprake leek te zijn) en lachten om het feit dat Roland aangesproken werd met ‘caballero\' (dat volgens Google Vertalen in goed NL ‘gentleman\' betekent), omdat dat ons meer aan sigaretten doet denken dan aan ‘meneer\'.

Bepaalde ergernissen uit Azië achtervolgen ons hier, zoals dat je het wc-papier niet in de pot mag gooien maar in een afvalbakje ernaast moet deponeren. In openbare of met andere hostelgasten gedeelde wc\'s zit dat niet alleen vaak overvol zodat een groot deel er naast ligt, maar bovendien hebben we, ondanks inmiddels maandenlange training, nog steeds niet uitgevonden hoe je het papier door het kantelklepje heen krijgt zonder ofwel je handen (bij het dichtvouwen van het gebruikte wc-papier), ofwel het klepje vies te maken (als je het gebruikte wc-papier niet dichtvouwt). Of hoe je met je voet het pedaalemmertje moet openen, terwijl dit schuin achter je in de hoek naast de wc staat. Met je handen is vies, met de hiel lukt niet, dus dan resten twee opties: 1) na het afvegen gaan staan, omdraaien en dan openen (maar da\'s geen handige optie als je, na de grote boodschap, meermaals moet afvegen. Temeer niet omdat de deur niet altijd goed sluit en je bij voorkeur niet met je blote derrière naar de deur toe staat...) of 2) het emmertje voordat je gaat zitten/hangen met je voet naar voren schuiven (maar da\'s weer geen handige optie in relatie tot het ‘overvol-probleem\'). En dan zijn er natuurlijk nog de gevallen dat het pedaaltje niet meer werkt en het dus letterlijk handwerk wordt...

En net als in Azië zijn de straten hier bevolkt met zwerfhonden, hoewel deze aanzienlijk beter gehumeurd lijken dan de oostelijke varianten. Ze blaffen veel minder (vooral \'s nachts: een verademing!) en zijn vaker met elkaar aan het spelen dan bezig hun territorium te verdedigen. De honden, die het tot huisknuffel gebracht hebben, gaan (althans hier in Peru, waar we inmiddels alweer bijna 3 weken rondreizen) gekleed in pakjes die variëren van voetbalshirts tot roze kanten hesjes. Zelfs in Japan hebben we het niet zo bont gezien...

Ook Jezus (die we overigens geenszins met een hond willen vergelijken!), die we in Azië uiterst zelden ontmoetten, gaat hier trouwens vaak uitstekend gekleed. In menig kerk hangt hij, getooid in een kanten, knielange rok aan zijn kruis van cactushout, nadat hij bij het laatste avondmaal geen lam maar een cavia genuttigd heeft. Althans...als we de schilders van de Cuzcoschool moeten geloven, die er een sport van maakten de Christelijke iconografie te doorspekken met inheemse kenmerken en symbolen, om zodoende de herkenbaarheid van de gebeurtenissen voor de lokale bevolking te vergroten.
Anders dan in Europa treffen we in de Zuid-Amerikaanse kerken geen ‘rijke stinkerds\': vaak zijn de vloeren niet van steen en bezaaid met grafzerken, maar van hout en geurend naar boenwas. De devotie van de katholieken hier is opvallend: het maakt niet uit op welk moment van de dag je een kerk binnenloopt, altijd zijn er mensen om te bidden bij één van de vele heiligen of een mis (die hier dagelijks nog meermaals wordt opgedragen) bij te wonen. En om de haverklap is er in de straten een feestelijke processie ter ere van één of andere heilige te zien, zelfs zo vaak dat omstanders niet eens weten om welke heilige het gaat.

Terwijl in Azië de economie op veel plaatsen 24/7 doordraait (of er toch dusdanige openingstijden gelden dat het daar dicht in de buurt komt) ergeren wij ons hier soms mateloos aan de siësta, die niet alleen winkels betreft, maar vaak ook kerken en musea de deuren doet sluiten. De enige oplossing is dan om uitgebreid te gaan lunchen (geen straf, maar van 12.30 tot soms 16.00 of 16.30 vinden wij toch echt te lang!) of terug te gaan naar het hostel, maar dat is niet altijd dicht in de buurt. Verder troffen wij Cordoba en Salta op zaterdagmiddag en zondag compleet uitgestorven aan, dus zorgen wij er sindsdien voor dat we \'s zondags ofwel een reisdag of een excursie plannen, ofwel een attractie uitzoeken waarmee we een groot deel van de dag mee zoet zijn. Want verder is het maar een saaie boel. Wat dat betreft bevalt Peru, waar de siësta op veel plaatsen niet gebruikelijk (meer) is, ons een stuk beter dan Chili en Argentinië!

Peru is trouwens ook kleurrijker en afwisselender. Waar we eerder, op een enkele gaucho na, nauwelijks mensen in traditionele kleding zagen, komen we hier regelmatig mensen in allerlei verschillende kleurrijke kostuums tegen. Met name de hoofddeksels trekken de aandacht: Peru lijkt een verzamelplaats van hoeden, mutsen, hoofddoeken en alles wat er tussenin zit, bij voorkeur in bonte kleuren die allemaal hun betekenis hebben. Zo leerden we op het eiland Taquile in het Titicacameer, dat mannen met een rood/witte muts (model slaapmuts) nog vrijgezel zijn, terwijl mannen met een rode muts gehuwd zijn. De belangrijke mannen dragen een zwarte hoed (type cowboyhoed). De status van de vrouwen op het eiland wordt vastgesteld aan de hand van de grootte van de pompoenen aan hun omslagdoek. En trouwen? Dat doe je pas NAdat je samen een kind hebt gekregen. Geen kind = geen huwelijk. Modern? Of ontstaan uit noodzaak aan een oudedagsvoorziening of andere, ons onbekende, motieven van minder geëmancipeerde aard? Hoe dan ook: interessant om te zien hoe datgene, wat in de mores van de één verwerpelijk is, in de gewoonten van de ander een geaccepteerd gebruik is.

Kortom: onder voortdurend topsporten (we bevinden ons namelijk al zo\'n anderhalve week op een hoogte tussen de 3300 en de 3800 meter, da\'s even hoog als de hoogste skipistes in Europa. Onze harten maken dus overuren om ons van genoeg zuurstof te voorzien en kloppen zelfs in onze slaap dubbel zo hard, hoewel we inmiddels aardig geacclimatiseerd zijn!) verwonderen wij ons over de bijzonderheden van dit prachtige land. En daarbij maken we nog steeds beginnersfouten...ons huidige hotel blijkt geen 80 S (Soles, € 24,-) per nacht te kosten, maar 80 $ (USD, 62,50). Het verschil zit, zoals zo vaak, in de details...