Als we bij onze camper aankomen, zit er een briefje tussen het handvat van de deur. Barbara (!) en Rod, van plaats nr. 20, nodigen ons uit voor de breakfast get-together met ons ‘straatje\' op de camping, morgenochtend om tien uur. We moeten een ‘breakfast-item\', een stoel, ons favoriete drankje en zo nodig een trui of vest meebrengen, voor koffie wordt gezorgd. Roland is teleurgesteld, want ons plan is om morgenochtend vroeg te vertrekken naar Key Largo, dus deelname aan de get-together zit er niet in. Hij ziet de humor wel van het prikken van een ontbijtvorkje met Florida\'s zogeheten ‘snowbirds\', maar ik ben niet zo sociaal dat ik daar op zit te wachten en ben dus heimelijk opgelucht dat ik geen acte de presence hoef te gaan geven. Bovendien hebben de snowbirds, de - veelal gepensioneerde - overwinteraars, die vaak maandenlang in hun touringcar-size campers op dezelfde camping bivakkeren, ons aardig in de problemen gebracht, want door hun enorme aantallen is er nauwelijks nog een betaalbare kampeerplek voor ons over. Natuurlijk, voor $ 60,- of (veel) meer per nacht kun je altijd wel ergens terecht, maar afgezien van dat een dergelijk bedrag niet binnen ons budget past, vinden wij het belachelijk hoog en gebruiken wij de meeste campingfaciliteiten toch niet, omdat we meestal op stap zijn. Vanochtend hebben we dus een paar uur op het internet zitten surfen om onze kampeerroute voor de komende anderhalve week uit te stippelen en zijn daar uiteindelijk - ad maximaal $ 35,- per nacht, stuk beter nietwaar? - na veel zoeken in geslaagd. Gelukkig was het een goede dag voor dit soort klussen, want het was grijs en frisjes (naar schatting een graad of zeventien) na een aantal voor de tijd van het jaar ongebruikelijk warme dagen in Miami. Prima weer voor de rust- en klussendag dus, waar we - na alweer zes dagen onafgebroken op pad - aan toe waren. Na een heerlijk drieweeks intermezzo in onze Nederlandse comfortzone, waarin we gezellig druk waren met het bijpraten met familie en een aantal vrienden (we hebben ervan genoten!), zijn we op 12 januari weer afgereisd.

Onze eerste stop tijdens deze tweede etappe was Londen. Onderweg, toen hij koffie ging halen in de trein, waande Roland zich weliswaar weer even terug in India. De bediening in de restauratiewagen was zó traag en inefficiënt, dat de gemiddelde service in India er heel positief bij afstak! Nadat we onze bagage in het jeugdhostel tegenover het aankomststation hadden gedropt, gingen we de stad in. We bezochten onder andere de Houses of Parliament (nadat we toevallig op een metrostation een aankondiging van rondleidingen zagen. Aanrader!), het Freud-museum in de mooie wijk Hampstead en we deden opnieuw een - wederom mislukte ?- poging om iets van moderne kunst te begrijpen in het Tate Modern. De topper daar was een blok bakstenen van twee vierkante meter in omvang en zo\'n tien centimeter hoog...hopelijk wordt de kunstenaar niet gesubsidieerd. Overigens zijn veel musea in Londen gratis te bezoeken, hetgeen wij heel positief vinden in cultureel-educatief opzicht. Door een dergelijke lage drempel worden kunst, cultuur en wetenschap toegankelijker, hetgeen ook te merken was aan de drukte in de diverse musea. Iets vergelijkbaars kwamen we eerder ook al in Azië tegen, waar veel musea of andere (meestal cultuur-historische) attracties voor de eigen inwoners van het land vaak heel goedkoop zijn, terwijl buitenlandse toeristen een veelvoud van de lokale toegangsprijs betalen. Iets voor NL om te overwegen, wat ons betreft!
Andere zaken in ons in Londen opvielen waren, onder andere, dat de meeste metroreizigers hun boek nog ouderwets op papier lezen in plaats van digitaal, zoals we in Azië overal zagen, en dat er opvallend veel Oost-Europeanen werkzaam zijn in de horeca. En dat Londenaren aanmerkelijk stoerder zijn dan de gemiddelde NL-er, want terwijl die de afgelopen weken bibberend naast de kachel zat, troffen we in Londen bij een temperatuur van drie graden Celsius talloze mensen op het terras aan (met, maar ook zónder terrasverwarming) en echt niet alleen om te roken! Rare jongens, die Engelsen...

Voor de naderende sneeuwbuien uit vertrokken we anderhalve dag later vanaf Heathrow richting Miami, waar we landden in een comfortabele 24 graden. Na het uitgebreide beveiligingsritueel bij de douane was onze volgende ervaring tekenend voor Amerika\'s luxueuze subtropische vakantiebestemming voor de rijken: een bagagekarretje op het vliegveld nodig? Geen probleem, je gooit er gewoon $ 5,-in en je mag hem net zo lang gebruiken als je zelf wilt... Als je je karretje later weer inlevert, krijg je je geld niet terug, zoals in NL gebruikelijk is. Voor geld is ieder comfort hier te koop. Heb je dat niet, dan heb je pech. In Miami zagen we meer mensen uit vuilnisbakken eten en sigarettenpeuken van straat oprapen, dan in zes weken India bij elkaar. Blijkbaar zijn arme Indiërs veel inventiever in het overleven dan de sloebers hier...
Gelukkig horen wij bij de groep mensen, die het geld wel hebben. Niettemin namen we geen taxi maar de bus (slechts $ 4,70 met z\'n tweeën voor een rit van drie kwartier, zelf een ritje met het bagagekarretje was duurder geweest ?) naar ons hostel in Miami\'s South Beach: we zijn tenslotte nog steeds ‘budgetreizigers\', hoewel dat begrip hier in Florida (evenals in Londen trouwens) een behoorlijk andere inhoud heeft dan in Azië! Het is weer even wennen in het land van de overtreffende trap: alles is hier groot, duur en ‘awesome!\'. De kleinste pot huismerkjam uit de super is twee keer zo groot als bij AH, als je een colaatje bij de lunch bestelt moet je gelijk een halve liter wegtanken en als je een snorkeltripje gaat maken, moet je meer formulieren en ontheffingen ondertekenen dan wanneer je in NL een hypotheek van een paar ton bij je bank wilt lospeuteren. Zodat je maar goed snapt dat je niemand mag ‘sewen\' als er een vis in je teen bijt...

In Miami genoten we vooral van het prachtige Art Deco-district. Vanwege de ligging aan zee is hier nautische elementen aan de architectuurstijl toegevoegd (zou het ons daarom zo aanspreken?), zodat balkonhekken doen denken aan de reling van een schip en de facades van de panden, veelal hotels, vaak op een scheepsboeg lijken. \'s Avonds zijn de hotels kunstig verlicht met kleurige neonletters en -banden, zonder dat die er goedkoop of kitscherig uitzien. Uiterlijk is belangrijk in Miami. Dat bleek onder meer een opmerking van het hippe latino-jongetje(!) achter onze hostelreceptie tegen één van de vaste hostelgasten: ‘Girl, that dress you wore yesterday? I só want that!\' Ook de tattooshops zijn goed vertegenwoordigd en op Ocean Boulevard, vlak bij ons hostel, ‘cruisen\' de hele avond musclecars heen en weer om te zien, maar vooral om gezien te worden. Zowel \'s morgens als \'s avonds zijn joggers goed vertegenwoordigd langs de strandboulevards, hoewel we ze ook geregeld tegenkwamen bij Starbucks en in de Lincoln Mall: wel in hun sportoutfit, maar zonder zweetdruppels. Blijkbaar is sportkleding hier een gebruikelijke dracht, zonder dat lichamelijke inspanning daarbij noodzakelijk is.

Inmiddels zijn we een week onderweg met onze gehuurde camper, waarover later meer. Voor nu geldt dat we weer terug zijn op ons blog voor het tweede deel van onze verkenning van - voor ons - onbekende bestemmingen. Terug van weggeweest dus, maar ook weg van teruggeweest na het intermezzo van onze ‘kerstvakantie\' in NL. We hopen dat jullie ook nu weer met ons meereizen!