Het is 20 graden. We zitten met een vest aan in de zon op het dakterras van ons hotel in Delhi. Na de weldadige 30+ warmte van Goa en een korte nacht - we moesten om half vier op voor onze vlucht - vinden we het frisjes. Het is onze één na laatste dag in India, morgennacht vliegen we via Zürich naar Amsterdam voor de ‘kerstvakantie\'. We hebben er zin in en staan sinds vanochtend op de ‘naar huis- stand\'. De anderhalve dag, die we hier te besteden hebben, is dan ook meer uit nood geboren dan dat Delhi hoog op onze favorietenlijst van toeristische attracties stond. Niettemin verheugen we ons op het bezichtigen van het Rode Fort morgen en misschien, als we nog zin en tijd hebben, gaan we nog wel één of twee andere dingen doen. Als het goed is zijn de meeste attracties per metro bereikbaar, dus dat scheelt weer onderhandelen met de taxi- of riksjachauffeur en de immer aanwezige alertheid of je wel gebracht wordt naar de plek die je hebt opgegeven.

Na vijf maanden zijn we moe van de alle mensen die, te pas en te onpas, vragen: ‘where are you from?\' en ‘what is your name?\' De neiging om te zeggen ‘that\'s none of your business\' wordt groter, maar dat voelt wel erg onbeleefd, dus meestal geven we - enigszins zuchtend - toch maar netjes antwoord. Soms voelen we ons een ‘walking wallet\': iedereen nodigt ons uit ons geld in zijn of haar winkeltje achter te laten en onderweg van ons hotel naar een restaurant krijgen we taxi\'s, hennabeschildering, massages, kleding en allerlei andere zaken, uiteraard ‘good price my friend!\' aangeboden. Maar wij hebben niks nodig en willen niks kopen en dat is natuurlijk niet zoals de gemiddelde toerist zich gedraagt. De NL-meiden, bijvoorbeeld, die we op de boot naar Elephanta eiland ontmoetten (zie vorig blog): zij waren nog geen vier dagen in India en hadden al een Indiase garderobe, inclusief feestjurken, aangeschaft. En zij zijn niet de enigen. We hebben ons verwonderd (!) over het grote aantal toeristen dat wij hier hebben gezien, dat zich uitdost in kleding waarin ze waarschijnlijk thuis niet gezien willen worden. De backpackers (de echte dan, van het type dat bespaart op eten of culturele uitjes om \'s avonds aan het bier te kunnen. Wij zijn neppers) tooien zich in harembroeken - waar we overigens geen Indiër in hebben gezien! Ze lijken ons meer Arabisch dan Indiaas -, rastakapsels of tulbanden gemaakt van eigen sjaal, en enkelbandjes met belletjes eraan. De groepstoerist- dame koopt een mooie sari of een tuniek met bijpassende broek en sjaal. Uiteraard met bijpassende sieraden, vaak een smaakvol geheel overigens. En de groepstoerist, heer, draagt (áls hij zich uit zijn outdooruitrusting van breedgerande hoed, handig kakivest met heel veel zakken en bermuda waagt) een kant-en-klaartulband, een wit katoenen hemd tot op de enkels zonder óf een katoenen tuniek tot heuphoogte met broek, en een lange ketting van grote bruine kralen. Sommigen zien er belachelijk uit, eerlijk gezegd... Wij vragen ons altijd af of die kleren thuis rechtstreeks in de Zak van Max gaan of dat ze eerst nog een paar jaar in de kast hangen? Nee, aan ons lijf geen polonaise. Wij blijven ver van al deze Indialookalike-artikelen en beperken ons tot hetgeen we echt nodig hebben of ook op langere termijn nog kunnen gebruiken.

Wij houden ook van afstand en hebben er geen behoefte aan vrienden-voor-een-week te worden met de ober van het restaurant in ons Goa-resort. Maar ja, dat weet die ober niet, dus die begon opgewekt met ‘what\'s your name?\' en ‘where are you from?\', denkend dat hij ons daarmee een plezier deed en extra fooi bijeen zou sprokkelen. Hetgeen immers bij het merendeel van de Goa-gangers (een ander soort toerist dan we in de rest van India tegengekomen zijn) het geval is. In ons geval werkt dat echter averechts, hoewel we ook ontdekt hebben dat het heel handig kan zijn als je weet dat je niet-zo-oplettende-ober Krishna heet: dan kun je hem namelijk makkelijker roepen als je nog iets wilt bestellen of de rekening wilt, terwijl hij met andere ‘vrienden\' staat te kletsen!
De avond voor vertrek uit Goa aten we in een ander restaurant en we zijn voor dag en dauw vertrokken. Wij hebben dus geen afscheid genomen van Krishna. Voelde toch een beetje onaardig...

Maar goed: snorimplantaties dus. De Snor blijkt hier in de India, en onze persoonlijke waarnemingen in Rajasthan lijken dat te bevestigen, een belangrijk symbool van mannelijkheid. Hoe voller en langer De Snor, hoe Mannelijker de Man. Problemen ontstaan dus wanneer dit machosymbool in verval raakt, dan wel als het de macho vanaf jongs af aan al aan voldoende mannelijkheid ontbreekt om De Snor een groeizame ondergrond te bieden. Daar heeft men nu iets op gevonden, zo lazen wij onlangs in de Times of India (geen grap!): snorimplantaties. In Turkije of andere Europese landen kan de ontmande macho zijn gebrekkige symbool laten opfluffen. Geen geringe onderneming natuurlijk, voor een man in dit lage-lonen-land als dit, maar niettemin: het kan en als hij slaagt is die prestatie misschien wel een groter bewijs van mannelijkheid dat De Snor zelf?! Het bericht vermeldde overigens niet of snorextensies ook tot de mogelijkheden behoren, maar wij sluiten niks uit...

Tja, en dan het vuurwerk. GEK worden we ervan! Vrijwel iedere dag worden we getrakteerd op enorme knallen, waarvan een aantal gelukkig nog wel vergezeld gaat van kleurige luchtfonteinen. In China hebben we ook wel een paar keer vuurwerk gehoord of gezien, maar daar gebruiken ze alleen knalvuurwerk, meestal om iets te vieren of om boze geesten te verdrijven. In India ‘vuurwerken\' ze ook om iets te vieren en blijkbaar vieren ze hier wat af, daar kunnen de Chinezen nog een puntje aan zuigen! Misschien komt het omdat in dit seizoen heel veel bruiloften plaatsvinden (vanwege het weer: de moesson is voorbij en het is niet zo heet als \'s zomers), en daarnaast is ieder ander festival of feestelijke gelegenheid aanleiding om een lekker potje te gaan knallen in de vaak smalle straatjes van de oude steden of, zoals in Goa, op het strand. Op zich houden we best van mooi siervuurwerk, maar avond aan avond het geluid alsof de naaste omgeving gebombardeerd wordt, wordt een beetje vervelend...
Het vuurwerk is hier ook gewoon in de winkel te koop, net als in China overigens. Soms staan de knalpakketten gewoon langs de stoep uitgestald. Van gereguleerde verkoop en allerlei (te?) uitgebreide veiligheidsmaatregelen, zoals we die in NL kennen, heeft men hier nog nooit gehoord. Wat het vuurwerk betreft kijken wij dus niet erg uit naar de aanstaande jaarwisseling in NL: wij hebben de laatste weken voldoende vuurwerk voor de komende tien jaarwisselingen meegemaakt!

En zo komen we dan aan het einde van het eerste deel van ons ‘een-jaar-er-tussenuit-avontuur\'. Na ruim 5 maanden backpacken in Azië hebben we veel nieuwe dingen gezien en geleerd en ons geen moment verveeld.
Het in cultureel opzicht prachtige, maar enigszins gepolijste Japan was een mooi startpunt voor onze tocht en een goede bestemming om te acclimatiseren van West-Europa naar de Aziatische invloeden. De aankomst in de Chinese havenstad (met Duitse roots) Qingdao bracht ons in één klap in een wereld van straathandel, bouwactiviteiten, eeuwenoude cultuur en mensen die het leven heel praktisch en met humor lijken te beschouwen. We reisden van het rijke noordoosten, door afwisselend landschap, geleidelijk naar het armere zuidwesten van het enorme land en kwamen daardoor steeds dichterbij de oorspronkelijke, meer eenvoudige manier van leven.
In Nepal werden we overspoeld door kleuren en geuren van het drukke dagelijkse leven. Onze ontdekkingstocht door Kathmandu Valley bracht ons op heerlijke plekken met een overdaad aan cultuur en later naar de schitterende natuur in de Himalaya. De trektocht viel ons zwaar, maar hadden we toch voor geen goud willen missen.
En dan, tot slot, India. Incredible India, zoals de reclame ons wil doen geloven. Misschien is India inderdaad incredible. Grote culturele rijkdom in een harde natuurlijke omgeving van woestijnen en moessons en een historie van onderling strijdende heersers, in ieder geval in de delen dit wij van dit grote land hebben gezien. Ook nu nog zijn er allerlei binnenlandse spanningen tussen etnische groepen, maar ook het conflict met bijvoorbeeld Pakistan maakt dat er op veel plekken leger, luchtmacht en politie aanwezig is. Gevoelsmatig zit het land in een spagaat tussen, enerzijds, eeuwenoude tradities die nog volop in het dagelijkse leven zichtbaar zijn en, anderzijds, ontwikkelingen op het gebied van bijvoorbeeld ict en dienstverlening waar de Westerse wereld met argusogen naar kan kijken. Net als China heeft India de massa om allerlei krachten te mobiliseren, wij vragen ons alleen af of de cultuur en mentaliteit zich ervoor lenen om dat op grote schaal te doen. De toekomst zal het leren.

Wat onze nabije persoonlijke toekomst betreft: over zo\'n drie weken beginnen we aan het tweede deel van ons avontuur met een comfortabele start: twee weken ‘camperen\' in Florida. Daarna vliegen we naar het diepe zuiden van Chili om vanuit ongerept Patagonië noordwaarts te gaan trekken. Wij hopen dat jullie ook dan weer met ons meereizen via ons blog en wensen jullie in de tussentijd gezellige feestdagen en een gezond 2013!