Zittend in de Shinkansen, onderweg van Hiroshima naar ons ‘eindstation' in Japan, Shimonoseki, realiseren we ons wederom hoeveel informatie er overal over ons wordt uitgestort die we eigenlijk helemaal niet nodig blijken te hebben. Voortdurend worden allerlei boodschappen omgeroepen en overal zijn borden en aanwijzingen te lezen, maar aangezien 99% in het Japans is, missen wij dus ook net zoveel. En toch slagen we er steeds in de juiste (gereserveerde) stoel in de juiste wagon, in de juiste trein op de juiste tijd naar de juiste bestemming te nemen. Dat geeft toch te denken....Of zouden we inmiddels wat geleerd hebben door het bezoek aan de Zentuin van Ryoan-ji, die slechts bestaat uit 15 rotsen en verder niets en die de ‘infinite wisdom' weerspiegelt?

De Engelstalige aanwijzingen of vertalingen zijn overigens ook niet altijd vlekkeloos: zo hebben we al een maaltijd met ‘lice' in plaats van ‘rice' ontdekt, kon je ergens een ‘worm' bad nemen in plaats van een ‘warm', zijn de Beatles hier bekend met hun nummer Yesterdey en lazen we een waarschuwing ‘prohibition without shoes', waarmee bedoeld werd dat je je schoenen uit moest doen voordat je naar binnen liep. En dan heb ik het nog niet over de vreemde etenswaren, die we zo nu en dan aantreffen: iemand enig idee of ‘Pork vienna sausage dog' nu een broodje varken of hond is (uit Wenen?), of hoe ‘Chicken's Tatsuta deep-frying sand' smaakt?? Onze grijze massa blijft in ieder geval dus aardig actief hier in het land van de brandende zon!

De afgelopen anderhalve week hebben we een relatief druk reisschema gehad. Vanuit Kyoto zijn we enkele uren noordwaarts gereisd, richting de Japanse Alpen. In Kanazawa bezochten we een heropgebouwd kasteel, een mooie tuin en een wijk met oude samoeraihuizen (die trouwens een poort met afstandsbediening blijken te hebben!). Het was heel benauwd waardoor we niet zo energiek waren, dus rustig aan. Een primeur was dat we, vlakbij het hotel, 's avond op het terras bij Starbucks konden zitten. Terrasjes zijn hier nauwelijks te bekennen in Japan, dus wij waren in onze sas. Mensen zijn niet graag in de zon, getuige de hoedjes, zonnekleppen, mouwen, kousen, handschoenen, parasollen, enzovoort en daarnaast duikt iedereen blijkbaar liever een airconditioned ruimte in. (Ook) wat dat betreft leven de Japanners naar ons idee in een erg kunstmatige wereld, naast het feit dat hun gedrag zwaar ingekapseld is in allerlei beleefdheidsvormen en procedures. Voorbeeld: als de conducteur de coupé binnenkomt buigt hij netjes voordat hij doorloopt en als hij de coupé verlaat, draait hij zich om en buigt opnieuw.

Je wordt weliswaar doodgegooid met reclameboodschappen over energiebesparing, maar overal loeit de airco superkoud, de vele frisdrankautomaten op straat staan in de zon (maar de drankjes zijn wel prima gekoeld), 90% van de deuren gaan automatisch en zelfs de wc is aangesloten op het stopcontact. Erg natuurlijk is het hier dus niet en er valt nog heel wat te bezuinigen op de CO2-uitstoot! Om over het gebruik (of: de verspilling?) van water en alle driedubbele verpakkingen nog maar niet te spreken...

Vanuit Kanazawa zijn we een dag de bergen in gegaan. Er is een hele route uitgezet, die je met allerlei vervoermiddelen door een heel mooi stuk van de Alpen voert: eerst met de trein, dan met de kabelbaan, vervolgens met de bus, dan met een shuttle door een tunnel, te voet een dam over en tot slot met bus en trein weer naar beneden. Doordat alle accommodatie vol was konden wij, helaas, maar de helft van de tocht doen, maar het voordeel daarvan was wel dat we een hele middag de tijd hadden om heerlijk te wandelen in de koele (19 graden, hoera!) en prachtige omgeving. Het enige vermoeiende waren de 381 ‘Konichiwa's' (hallo) onderweg, aangezien we regelmatig schoolklassen tegenkwamen en zodra het eerste kind begon met ons te groeten...afijn, je ziet het voor je.

Vervolgens zijn we doorgereisd naar Hikone, bekend om zijn prachtige kasteel. Het kasteel is van binnen uitsluitend functioneel ingericht als verdedigingswerk, maar de buitenkant is uitermate elegant, echt een lust voor het oog. Ook hier weer een mooie Japanse tuin bezocht en 's avonds naar ‘een typisch Japans festival' volgens de dame van de ‘i', een soort braderie, specifiek gericht op kinderen. Veel ouders hadden hun koters uitgedost in hun mooiste kleertjes, dus we zagen talloze minivrouwtjes in kimonootjes en minimannetjes in hippe kortgebroekte pakjes. En natuurlijk horen daar mooie handtasjes/rugzakjes en schoentjes met glitters, lichtjes of piepgeluidjes bij. Erg leuk om te zien en erg gezellig, maar helaas niks gewonnen met de bingo.

Daarna naar Higashi-Hiroshima (waar we overnachtten omdat de hotels in Hiroshima volgeboekt waren), waar we eindelijk een keer sushi hebben gegeten. We waren dat al veel eerder van plan, maar zoals de meeste dingen hier duur zijn is een sushimaaltijd ver boven ons budget, namelijk zo'n €30,- tot €35,- per persoon. In het hotel ontvingen we echter een kortingsbon en bovendien was het al laat en regende het, dus toch maar naar het sushi-restaurant getogen. Beetje spannend was het wel, want geen Engeltalige menukaart en wij zijn geen toppers in het onderscheiden van allerlei soorten rauwe vis (tenminste: we denken dat het dat was...). Op goed geluk een aardig uitziend plaatje aangewezen en vervolgens, op aanwijzigingen-met-handen-en-voeten van de sushichef heerlijk en opgelucht gegeten voor slechts zo'n € 25,- samen.

De volgende dag met het boemeltje naar Hiroshima, waarover later meer.