En zo zitten wij, trotse bezitters van een Chinees visum in onze paspoorten (!), inmiddels zo'n vijf dagen in het Japanse Tokio. De jetlag zijn we langzamerhand kwijtgeraakt, hoewel we vaak in de loop van de middag nog even een ‘wegtrekker' hebben en een uurtje glazig uit onze ogen staren. Maar dat gaat iedere dag beter en 's nachts slapen we als rozen op onze Japanse bedjes, bestaande uit een paar matrasjes (futons) op de tatami-matten (vgl. de strandmatjes van Xenos).

Tokio is een bijzondere stad. Geen mooie stad, ondanks enkele bijzondere architectonische hoogstandjes en mooie tempels, maar vooral een stad die het moet hebben van zijn kenmerkende wijken. De afgelopen dagen hebben wij verschillende wijken bezocht en ons verwonderd over de totaal eigen stijl, cultuur en doelgroep van iedere wijk. In Ginza struikel je, bij wijze van spreken, tijdens het kijken naar de ferrari's, over de rode lopers van alle haute couturewinkels, terwijl de pubers in Harajuku zich als grote clowneske poppen of Goth uitdossen. In de Roppongi Hills combineren mensen wonen, werken, sport en amusement binnen een zo klein mogelijk gebied met een soms futuristische uitstraling en in Ueno gaat ‘de gewone man' met vrouw en kind op zondag (in ganzepas achter al zijn wijkgenoten aan) met vrouw en kind naar het park en de dierentuin. En in Asakusa tenslotte, slenteren binnen- en buitenlandse toeristen langs winkeltjes en eethuisjes in de gezellige en drukke straten rondom de mooie Senso-Ji tempel. Kortom: overal ‘voelt' de stad weer anders en steeds opnieuw is het leuk om mensen te kijken.

Opvallend is dat mensen heel vaak en overal zitten te slapen. In de metro (echt slapen, met het hoofd op de schouder van de buurman!), in het Tokio National Museum, tijdens de koffie bij Starbucks, in het park en ga zo maar door. Daarna(aast) zijn ze erg beleefd en heel georganiseerd. Als je uit eten gaat krijg je een mandje naast je stoel om je tas in te zetten, zodat er niemand over struikelt, als ze verkouden zijn dragen ze een mondkapje, zodat een ander niet besmet raakt en zweetdruppels worden afgeveegd met badstoffen doekjes die altijd bij de hand lijken te zijn. Wil je roken? Prima, maar dan alleen op de speciaal daartoe aangewezen plek. Dus geen geslenter door de stad met je peuk in je mondhoek, keurig bij elkaar in een hoekje naast de staande asbakken zoals wij die in NL op de stations kennen. Japanners houden niet van bruin worden, dus overal zien we hoedjes, parapluutjes, losse mouwen (soort maillot voor over je arm) en zelfs een soort ovenwanten aan het stuur van de fiets om de handen tegen de zon te beschermen. Waar blijkbaar nog geen remedie tegen gevonden is zijn kromme benen. Nog nergens ter wereld hebben wij zoveel O- en X-benen voorbij zien komen als hier in Tokio. Misschien komt dat doordat veel mensen van kleins af aan op te grote schoenen lopen, zodat ze vanzelf een beetje raar gaan lopen en hun benen vergroeien? We zijn er nog niet achter, maar het zou ons niet verwonderen gezien de regelmaat waarmee we mensen op te grote pumps of sandalen voorbij zien klepperen.

Maar misschien wel de meeste indruk maakt de netheid hier op ons: overal, echt overal is het brandschoon! In het hotel, op straat, op alle openbare toiletten, in de metro (Graffitti hebben ze hier ook niet), zelfs in achterafstraatjes is geen stukje papier of andere troep op straat bekennen. Maar ook geen prullenbakken, nog zo'n raadsel dat wij nog niet hebben opgelost! O ja, en de benzine komt hier uit het plafond...

Morgen trekken we verder, met de supertrein Shinkansen naar de pelgrimsstad Nikko en de Werelderfgoed Toshogu-tempel, in de bergen ten noorden van Tokio.